سال 1370 برای دوره ارشد راهی دیار کرمان شدم. نه ماهی از استخدامم در شرکت ماشین سازی اراک میگذشت و شش ماهی بود رسمی قطعی شده بودم و راستش حقوق خوبی هم میگرفتم،  اما این هوس درس خواندن دست از سرم برنمیداشت،  لاجرم دل به دریا زدم و تقاضای شش ماه مرخصی بدون حقوق را به دفتر معاون طرح و برنامه آقای احسنی زاده دادم و با اتوبوس به اصفهان و از آنجا با پرداخت 160 تومان به کرمان رفتم و نبود خوابگاه و مشکلات در ابتدا مقداری اذیت کرد اما با راه اندازی خوابگاه جدید یعنی خوابگاه پنج و اختصاص طبقه چهارم به دانشجویان کارشناسی  ارشد و هم اتاقی با استاد رامتین گلبانگ روزگار روی خوشش را به ما نشان داد. البته دوستان دیگر دکتر صافی و دکتر افشین و دکتر شجاع از نعمات خداوند بودند. اصلا باورم نمیشد این همه آدم با صفا در کنارم باشند، راستش روی زمین بند نبودم و عجیب دوره ای بود این دوره ارشد. حمید یا همان دکتر افشین متاهل زن و زندگی را رها کرده بود و برای ادامه تحصیل غم غربت و دوری را به جان خریده بود و در حل مسائل سخت آنالیز ریاضی  غوغا بود. روزی سی و پنج نخ سیگار مگنا  بسته ای چهل تومان می‌کشید  و باید یکسره چای میخورد. دو فلاسک داشت یکی آب و دیگری چایی و هر وقت برای خودش چای میریخت  آنقدر معرفت داشت که مرا بی نصیب نگذارد،  کمتر اهل کلاس  رفتن بود و بیشتر به مطالعه فردی اعتقاد داشت و اصلا دوره کارشناسی را بدین شیوه طی کرده بود. احمد یا همان دکتر شجاع متاهل  و سه پسر قد و نیم قد داشت با اینکه خوابگاه گرفته بود اما با خانواده در داخل شهر دو اتاق اجاره کرده بود روز یا چه عرض کنم تا دو نصف شب بعضی اوقات با  ما درس میخواند و آخر شب به منزل با مکافات  میرفت زیرا آنموقع دانشگاه شهید باهنر بیرون شهر بود و تاکسی تلفنی و این جور چیزها هنوز باب نشده بود. معلم بود و هفته ای دوازده ساعت هم کلاس مدرسه میرفت از آن بچه های با صفای روستا بی غل و غش و با پشتکار عالی  درس میخواند و شوخی های ما را که هر روز متنوع تر میشد تحمل میکرد و ساعت دو که از خوابگاه میرفت هفت دوباره خوابگاه بود و اولین جمله بعد از ورود با سر و صدا به اتاق علی مساله را حل کردی؟ و من میگفتم احمد جان تا نماز صبح که حل نشد حالا برو کتری را روی گاز بگذار.  اما استاد رامتین گلبانگ موجود عجیبی بود مهندسی کامپیوتر سخت افزار شیراز را تمام کرده بود و مجرد و با عشق به ریاضیات  این رشته را انتخاب کرده بود. هر نوع کتابی را خوانده بود روز اول که دیدمش روی ساعد دست چپش پر رنگ نوشته بود مامان من خوشبخت شدم. بی اختیار یاد فیلم دستفروش مخملباف افتادم و دیالوگ ماندگار مامان من خوشبخت شدم. بعد از آشنایی دیدم اتفاقا  مخملباف را میشناسد و بخاطر همین تاثیرگذار بودن این فیلم آن را روی دستش نوشته است.  تازه فهمیدیم سه تار میزند و وقتی اسم محمد فیروزی که برای شجریان عود مینوازد را به عنوان استاد خویش آورد و گفت که سه تارش را آقای تجویدی برایش خریده است تازه فهمیدم که او آدم حسابی است و فرصتی است برای یادگیری و تکمیل دانسته ها. شاعر بود و چه جور شعر میگفت.
این چنین خسته چرا
مست و پر بسته چرا
.... ادامه دارد